Kinderen verliezen hun tuin. Ouderen hun thuis. Bedrijven hun toekomst.
Meer dan 20 huizen, 3 bedrijven, tientallen gezinnen, 2 voetbalploegen,... opgeofferd voor asfalt.
Een tijdelijke oplossing die levens permanent verwoest.
Minstens 20 woningen weg. Gezinnen op straat. Kinderkamers worden bouwzones. Appartementsblok tegen de grond. Tuinen verdwijnen. Geluid, uitlaatgassen en beton nemen het over. En dat allemaal... voor een tijdelijke oplossing van 4 jaar.
De Werkvennootschap beweert overleg en dialoog belangrijk te vinden, maar wat wij eind mei op het stadhuis te horen kregen, bewijst het tegendeel.
Geen respect voor leefbaarheid, voor de gezondheid van onze kinderen of ouderen. Geen oplossingen, enkel een bulldozerbeleid.
“Je kan geen omelet maken zonder eieren te breken. Maar hier worden twintig eieren kapot gegooid terwijl er maar drie nodig zijn. Dat is absurd.”
Wat nu voorligt, is onbegrijpelijk. Onmenselijk. Onaanvaardbaar, totaal buiten proportie. We vragen géén mirakels. We vragen menselijkheid.
Jammer dat er geen beschermde eikelmuis in de berm van de autosnelweg huist of een groep vleermuizen in de kelder van één van de te slopen woningen… Dan was er van onteigening en afbraak waarschijnlijk zelfs geen sprake geweest… Nu zijn het echter mensen, gezinnen, kinderen... en blijkbaar doet dat er minder toe.
Bewoners lijken gereduceerd tot hinderpalen in een louter technisch dossier. Intussen is er nog niet eens een bouwaanvraag ingediend. Toch krijgt de burger nu al het gevoel dat er geen weg terug meer is. Maar zo werkt het niet. Dit is en blijft een politieke beslissing. De toekomst van zoveel mensen mag niet bepaald worden door een studiebureau in Brussel!!